الكتاب المقدس (كتاب المسيحيين ) لا يرى أى عيب فى الزواج من الأطفال الصغار

عندما نفتح الكتب الشيعية الوثنية فإننا نتفاجأ بأن إمام الشيعة كان يفطر في رمضان عامداً متعمداً!!!
فمثلاً: ذكر الحر العاملي في كتاب (وسائل الشيعة) - ج ٧ - الصفحة ٩٥ - ما يلي:
[عن محمد بن الحسن باسناده عن محمد يعني ابن علي بن محبوب، عن ابن أبي مسروق النهدي، عن أحمد بن محمد بن أبي نصر، عن خلاد بن عمارة، قال: قال أبو عبد الله عليه السلام: دخلتُ على أبي العباس في يوم شك وأنا أعلم أنه من شهر رمضان وهو يتغدى، فقال: «يا أبا عبد الله ليس هذا من أيامك»، فقلتُ: «لِم يا أمير المؤمنين؟، ما صومي إلا بصومك، ولا إفطاري إلا بافطارك». فقال: «ادن». قال الإمام أبو عبد الله: فدنوت فأكلت وأنا والله أعلم أنه من شهر رمضان».]

فهذا إمام الشيعة يفطر في رمضان ويعصي الله بالرغم من أنه يعلم ذلك. ولقد كان بإمكان هذا الإمام أن يعتذر عن الأكل فيقول أنه لا يريد الأكل بسبب عذر، ولكن إمام الشيعة فضَّل أن يعصي الله.

 

بل الأدهى من ذلك هو أن الحر العاملي ذكر رواية أخرى تحتها ، وهي كالتالي:

[وعنه، عن العباس، عن عبد الله بن المغيرة، عن أبي الجارود قال: سألت أبا جعفر عليه السلام: إنا شككنا سنة في عام من تلك الأعوام في الأضحى، فلما دخلتُ على أبي جعفر عليه السلام وكان بعض أصحابنا يُضحي، فقال: الفطر يوم يفطر الناس، والأضحى يوم يضحي الناس، والصوم يوم يصوم الناس.]

فهنا ☝، إمام الشيعة يفتي بأن الصوم يكون يوم يصوم الناس ، والفطر يكون يوم يفطر الناس، ولكن المصيبة هي أن الشيعة يخالفون الناس والعوام في الصيام والإفطار.

أيها الشيعي، هيا اترك التشيع الوثني ، وتعال اعتنق الإسلام ؛ فالإسلام هو طريق النجاة يوم القيامة.

--------------------------

نفس المقال باللغة الفارسية:

زمانی که کتاب‌های شیعیان باطل را باز می‌کنیم، متوجه می‌شویم که امام شیعه عمداً در ماه رمضان روزه را افطار می‌کرد!!!

برای مثال: در کتاب "وسائل الشيعة" ج ۷، صفحه ۹۵، حر عاملی ذکر می‌کند:

[از محمد بن حسن از محمد بن علی بن محبوب، از ابن ابی مسروق النهدی، از احمد بن محمد بن ابی نصر، از خَلد بن عماره، گفته شده: امام ابو عبدالله علیه‌السلام فرمود: "در روزی که شک داشتم به خانه ابی عباس رفتم و می‌دانستم که ماه رمضان است، او در حال خوردن ناهار بود. او گفت: ای ابو عبدالله این روز از روزهای تو نیست. گفتم: چرا ای امیر المؤمنین؟ که روزه‌ام تنها با روزه توست و افطاری‌ام تنها با افطار توست. گفت: نزدیک بیا. امام ابو عبدالله فرمود: نزدیک رفتم و خوردم در حالی که به خداوند می‌دانستم که روز رمضان است."]

در اینجا امام شیعه در ماه رمضان روزه را افطار می‌کند و خداوند را معصیت می‌کند، گرچه از آن آگاه بود. این امام می‌توانست بهانه‌ای بیاورد و بگوید که به دلیل عذری نمی‌خواهد بخورد، اما امام شیعه ترجیح داد که خداوند را معصیت کند.

حتی بدتر از این، حر عاملی روایت دیگری ذکر کرده است که در زیر آمده:

[از او، از عباس، از عبدالله بن مغیره، از ابو جارود نقل شده است که گفته: از امام ابو جعفر علیه‌السلام پرسیدم: در یکی از آن سال‌ها در عید قربانی شک داشتیم، و زمانی که وارد خانه ابو جعفر علیه‌السلام شدم، برخی از دوستانمان قربانی می‌کردند. امام فرمود: "افطار در روزی است که مردم افطار می‌کنند، قربانی در روزی است که مردم قربانی می‌کنند، روزه در روزی است که مردم روزه می‌گیرند."]

در اینجا امام شیعه فتوا می‌دهد که روزه در روزی است که مردم روزه می‌گیرند و افطار در روزی است که مردم افطار می‌کنند. اما فاجعه اینجاست که شیعیان اصلاً در صوم و افطار با مردم مخالف هستند.